Hardloop perikelen
Moe maar voldaan kom ik tot de conclusie dat ik weer die "stomme " hardloop app vergeten ben aan te zetten.
Aan de andere kant heeft het bij mij waarschijnlijk ook helemaal geen zin om hem aan te zetten... Ik ben zo'n geval dat altijd enorm wordt afgeleid onderweg.
Het begint al na de eerste drie kilometer als ik de weilanden nader waar tientallen leuke dartele jonge lammetjes de gekste sprongen maken terwijl hun moeder verveeld kauwend op een paar grassprieten toe kijkt. Eventjes verderop ontdek ik een ooievaars echtpaar die parmantig op hun ranke poten verliefd naast elkaar door het gras heen stappen.
Na de focus weer even een goede twee kilometer op het hardlopen gelegd te hebben wordt ik uit het niets ineens luid mauwend begroet door een lapjeskat die dan ook pontificaal voor mijn voeten gaat liggen en smeekt om geaaid te worden. Na een paar mauwtjes over en weer en een paar aaitjes vervolg ik serieus mijn weg. Totdat mijn aandacht wéér wordt afgeleid door een merel echtpaar. Het mannetje stampt op de grond tot een dikke pier zijn kopje boven de aarde uitsteekt waarna het mannetje de pier uit zijn holletje sleurt en aanbied aan zijn vrouwtje. Ze wisselen een korte liefdevolle blik met elkaar uit en strijken met de snaveltjes langs elkaar waarna het vrouwtje met de pier wegvliegt en het mannetje op zoek gaat naar de volgende dikke vette pier.
Eenmaal thuisgekomen bedenk ik me dat ik de volgende keer maar weer de hardloop app ga "vergeten". Het is veel te leuk om al dit moois te moeten missen.
Zaterdag 3 november 2012
Eindelijk was het dan zover. Het hele jaar heb ik er naar uitgekeken. Alle streekblaadjes, alle aanplakborden heb ik de laatste maanden nauwlettend in de gaten gehouden om achter de datum te komen.
Op een mooie, vroege en zonnige ochtend op weg naar het werk zag ik hem eindelijk. Aan het einde van de weg voordat ik mijn oude trouwe grijze karretje de dijk op zou manoeuvreren doemde hij op, “het aanplakbord” met daarop de vermelding van het Event of the Year. De rommelmarkt in het pittoreske boerendorpje Jaarsveld genaamd. Zaterdag 3 november van tien uur ‘s morgens tot drie uur in de middag zou Jaarsveld zijn poorten open gooien om alle bezoekers te kunnen ontvangen.
Tja, dan moet je er natuurlijk als de kippen bij zijn, dus dat betekent vroeg uit de veren op je vrije dag. Maar het is voor een goed doel dus dan ik mezelf er zeker met enige moeite, dat wel, toe zetten. Gelukkig hoef ik niet als enige vroeg op te staan. Een goede vriend heeft zich samen met zijn moeder opgeofferd om me te vergezellen.
Zo gezegd zo gedaan, om half negen de wekker gezet en er meteen maar uitgesprongen (moet wel, anders houd mijn heerlijke warme bedje me in zijn houtgreep..en zie daar maar eens uit te komen). En ja hoor om klokslag half tien zoals afgesproken staat min goede vriend voor de deur. Of de koffie klaar is…het is een senseo hoor. Twee kopjes koffie en een opgehaalde moeder verder zitten we in de auto op weg naar het idyllische Jaarsveld.
Helaas komen we diverse obstakels tegen onderweg waardoor we later op de plaats van bestemming aankomen dan gepland. In Lopik hebben ze namelijk een geweldig organisatie talent om alles op één dag te organiseren zodat heel Lopik vast staat en het praktisch onmogelijk is het dorp ongeschonden te verlaten. Maar uiteindelijk na heel veel geduld komt alles weer in beweging.
In Jaarsveld aangekomen is het inmiddels al flink gaan regenen. Maar niet getreurd want de gezelligheid van de marktbezoekers en de leuke kraampjes komen op ons af. Opgetogen en vol verwachting zet ik mijn voet op Jaarsveldse bodem. Ik ben speciaal nog vroeg in de morgen naar de bank gegaan om voldoende Euro’s te halen om al de mooie en bijzondere aankopen te kunnen bekostigen.
De markt vindt zowel binnen als buiten plaats en aangezien het nogal flink regent besluiten we om eerst binnen de rommel en antiquiteiten te gaan bezichtigen. Mijn portemonnee brandt in mijn zak op dat moment.
Het is een drukte van jewelste. Bovenal is het een gedrang en bijna onbegonnen werk om je een weg te banen naar de tafels met al het uitgestalde moois. Voetje voor voetje bewegen we ons langs de tafels, halsreikend om alles goed te kunnen zien.
Een aantal tafels en meters verder dringt het langzaam tot me door, we zijn bezoekers van een rommelmarkt met heuse rommel, troep en heel veel nep. De teleurstelling slaat enigszins toe. Maar niet al te veel getreurd want we hebben de kraampjes buiten nog te goed. Je weet immers maar nooit.
Voordat we de buitenboel onveilig gaan maken is het tijd voor een plastic bekertje koffie en door de Jaarsvelders zelf gebakken taart. Over de taart niets te klagen, deze is heerlijk.
Helaas is het na het nuttigen van deze heerlijkheden nog immer niet droog dus huppen we van kraam naar kraam om enigszins droog te blijven.
Wederom zijn we na deze bezigheid een teleurstelling rijker. Er is buiten ook werkelijk alleen maar rommel te vinden, erg natte rommel welteverstaan.
De boekenmarkt is nog het enige redmiddel van deze ietwat teleurstellende markt Hier moet toch iets van mijn gading bij zijn. Minuten lang draal ik voor de stellingen (opgestapelde appelkratjes, dat is dan weer de charme van zo’n boeren rommelmarkt) heen en weer om tot de conclusie te komen dat er geen enkel boek is dat de toegang tot de boekenkast zal vinden.
Inmiddels heb ik het koud en verlang ik naar een warme kop koffie. Gelukkig heeft mijn gezelschap daar ook oren naar en al gauw zitten we aan een tafeltje met een plastic bekertje koffie en een bakje heerlijke ongezonde vette patat. Ondertussen kijken we met grote ogen naar het soort mensen dat zich om ons heen begeeft. Op het eerste gezicht een bijzonder en een tikje lachwekkend schouwspel. Voornamelijk zijn het namelijk dikke bierbuiken, vette haren of kale hoofden met een oorbel eraan, soms zelfs twee. Ook zijn er veel geblondeerde types met dikke benen en te strakke broeken erom heen. Bijna allemaal heeft men een flesje pils in de hand, het zit per slot van rekening al in een glas.
Ineens besef ik dat ik van een andere planeet kom en schieten er flarden van een zelfde soort beelden van een jaar geleden door mijn hoofd. Hoe kon ik dat nou vergeten zijn? Na een paar blikken over en weer blijkt mijn gezelschap er gelukkig net zo over te denken en pakken we als de wiedeweerga onze biezen en maken we dat we weg komen.
Dag Jaarsveld, het was weer bijzonder en ik ben wederom een ervaring rijker.
Vrijdag 26 oktober 2012
Het is herfst volgens de meteorologische tijd en de astronomische tijd.
Het lijkt er alleen bij lange na niet op. Het is gewoon ronduit koud!.Vannacht merkte ik het al enigszins…koude neus boven de dekens uit…brrrr… En nu ik wakker ben en naar buiten kijk dringt het steeds meer tot me door ondanks dat het lieftallige zonnetje dat zo haar best doet alles er aangenaam uit te laten zien. Het is gewoon koud en het ziet er ook koud uit. De daken zijn bevroren, de auto’s zijn bevroren (nu weet ik ook ineens wat dat geluid was vanmorgen vroeg…krabben..) en een enkele dappere persoon beweegt zich snel diep weggedoken in zijn winterjas over straat.
Nu weet ik het zeker, pumps en T-shirts worden voorlopig de eerste paar maanden naar de zolder verbannen. Geen ezel, doek, verf en geklieder onder het genot van af en toe een glaasje wijn meer buiten in de tuin, maar binnen achter het raam met een hoog opgestookte kachel aan. Wel met uitzicht op de tuin. Dat dan weer wel…
Moe maar voldaan kom ik tot de conclusie dat ik weer die "stomme " hardloop app vergeten ben aan te zetten.
Aan de andere kant heeft het bij mij waarschijnlijk ook helemaal geen zin om hem aan te zetten... Ik ben zo'n geval dat altijd enorm wordt afgeleid onderweg.
Het begint al na de eerste drie kilometer als ik de weilanden nader waar tientallen leuke dartele jonge lammetjes de gekste sprongen maken terwijl hun moeder verveeld kauwend op een paar grassprieten toe kijkt. Eventjes verderop ontdek ik een ooievaars echtpaar die parmantig op hun ranke poten verliefd naast elkaar door het gras heen stappen.
Na de focus weer even een goede twee kilometer op het hardlopen gelegd te hebben wordt ik uit het niets ineens luid mauwend begroet door een lapjeskat die dan ook pontificaal voor mijn voeten gaat liggen en smeekt om geaaid te worden. Na een paar mauwtjes over en weer en een paar aaitjes vervolg ik serieus mijn weg. Totdat mijn aandacht wéér wordt afgeleid door een merel echtpaar. Het mannetje stampt op de grond tot een dikke pier zijn kopje boven de aarde uitsteekt waarna het mannetje de pier uit zijn holletje sleurt en aanbied aan zijn vrouwtje. Ze wisselen een korte liefdevolle blik met elkaar uit en strijken met de snaveltjes langs elkaar waarna het vrouwtje met de pier wegvliegt en het mannetje op zoek gaat naar de volgende dikke vette pier.
Eenmaal thuisgekomen bedenk ik me dat ik de volgende keer maar weer de hardloop app ga "vergeten". Het is veel te leuk om al dit moois te moeten missen.
Zaterdag 3 november 2012
Eindelijk was het dan zover. Het hele jaar heb ik er naar uitgekeken. Alle streekblaadjes, alle aanplakborden heb ik de laatste maanden nauwlettend in de gaten gehouden om achter de datum te komen.
Op een mooie, vroege en zonnige ochtend op weg naar het werk zag ik hem eindelijk. Aan het einde van de weg voordat ik mijn oude trouwe grijze karretje de dijk op zou manoeuvreren doemde hij op, “het aanplakbord” met daarop de vermelding van het Event of the Year. De rommelmarkt in het pittoreske boerendorpje Jaarsveld genaamd. Zaterdag 3 november van tien uur ‘s morgens tot drie uur in de middag zou Jaarsveld zijn poorten open gooien om alle bezoekers te kunnen ontvangen.
Tja, dan moet je er natuurlijk als de kippen bij zijn, dus dat betekent vroeg uit de veren op je vrije dag. Maar het is voor een goed doel dus dan ik mezelf er zeker met enige moeite, dat wel, toe zetten. Gelukkig hoef ik niet als enige vroeg op te staan. Een goede vriend heeft zich samen met zijn moeder opgeofferd om me te vergezellen.
Zo gezegd zo gedaan, om half negen de wekker gezet en er meteen maar uitgesprongen (moet wel, anders houd mijn heerlijke warme bedje me in zijn houtgreep..en zie daar maar eens uit te komen). En ja hoor om klokslag half tien zoals afgesproken staat min goede vriend voor de deur. Of de koffie klaar is…het is een senseo hoor. Twee kopjes koffie en een opgehaalde moeder verder zitten we in de auto op weg naar het idyllische Jaarsveld.
Helaas komen we diverse obstakels tegen onderweg waardoor we later op de plaats van bestemming aankomen dan gepland. In Lopik hebben ze namelijk een geweldig organisatie talent om alles op één dag te organiseren zodat heel Lopik vast staat en het praktisch onmogelijk is het dorp ongeschonden te verlaten. Maar uiteindelijk na heel veel geduld komt alles weer in beweging.
In Jaarsveld aangekomen is het inmiddels al flink gaan regenen. Maar niet getreurd want de gezelligheid van de marktbezoekers en de leuke kraampjes komen op ons af. Opgetogen en vol verwachting zet ik mijn voet op Jaarsveldse bodem. Ik ben speciaal nog vroeg in de morgen naar de bank gegaan om voldoende Euro’s te halen om al de mooie en bijzondere aankopen te kunnen bekostigen.
De markt vindt zowel binnen als buiten plaats en aangezien het nogal flink regent besluiten we om eerst binnen de rommel en antiquiteiten te gaan bezichtigen. Mijn portemonnee brandt in mijn zak op dat moment.
Het is een drukte van jewelste. Bovenal is het een gedrang en bijna onbegonnen werk om je een weg te banen naar de tafels met al het uitgestalde moois. Voetje voor voetje bewegen we ons langs de tafels, halsreikend om alles goed te kunnen zien.
Een aantal tafels en meters verder dringt het langzaam tot me door, we zijn bezoekers van een rommelmarkt met heuse rommel, troep en heel veel nep. De teleurstelling slaat enigszins toe. Maar niet al te veel getreurd want we hebben de kraampjes buiten nog te goed. Je weet immers maar nooit.
Voordat we de buitenboel onveilig gaan maken is het tijd voor een plastic bekertje koffie en door de Jaarsvelders zelf gebakken taart. Over de taart niets te klagen, deze is heerlijk.
Helaas is het na het nuttigen van deze heerlijkheden nog immer niet droog dus huppen we van kraam naar kraam om enigszins droog te blijven.
Wederom zijn we na deze bezigheid een teleurstelling rijker. Er is buiten ook werkelijk alleen maar rommel te vinden, erg natte rommel welteverstaan.
De boekenmarkt is nog het enige redmiddel van deze ietwat teleurstellende markt Hier moet toch iets van mijn gading bij zijn. Minuten lang draal ik voor de stellingen (opgestapelde appelkratjes, dat is dan weer de charme van zo’n boeren rommelmarkt) heen en weer om tot de conclusie te komen dat er geen enkel boek is dat de toegang tot de boekenkast zal vinden.
Inmiddels heb ik het koud en verlang ik naar een warme kop koffie. Gelukkig heeft mijn gezelschap daar ook oren naar en al gauw zitten we aan een tafeltje met een plastic bekertje koffie en een bakje heerlijke ongezonde vette patat. Ondertussen kijken we met grote ogen naar het soort mensen dat zich om ons heen begeeft. Op het eerste gezicht een bijzonder en een tikje lachwekkend schouwspel. Voornamelijk zijn het namelijk dikke bierbuiken, vette haren of kale hoofden met een oorbel eraan, soms zelfs twee. Ook zijn er veel geblondeerde types met dikke benen en te strakke broeken erom heen. Bijna allemaal heeft men een flesje pils in de hand, het zit per slot van rekening al in een glas.
Ineens besef ik dat ik van een andere planeet kom en schieten er flarden van een zelfde soort beelden van een jaar geleden door mijn hoofd. Hoe kon ik dat nou vergeten zijn? Na een paar blikken over en weer blijkt mijn gezelschap er gelukkig net zo over te denken en pakken we als de wiedeweerga onze biezen en maken we dat we weg komen.
Dag Jaarsveld, het was weer bijzonder en ik ben wederom een ervaring rijker.
Vrijdag 26 oktober 2012
Het is herfst volgens de meteorologische tijd en de astronomische tijd.
Het lijkt er alleen bij lange na niet op. Het is gewoon ronduit koud!.Vannacht merkte ik het al enigszins…koude neus boven de dekens uit…brrrr… En nu ik wakker ben en naar buiten kijk dringt het steeds meer tot me door ondanks dat het lieftallige zonnetje dat zo haar best doet alles er aangenaam uit te laten zien. Het is gewoon koud en het ziet er ook koud uit. De daken zijn bevroren, de auto’s zijn bevroren (nu weet ik ook ineens wat dat geluid was vanmorgen vroeg…krabben..) en een enkele dappere persoon beweegt zich snel diep weggedoken in zijn winterjas over straat.
Nu weet ik het zeker, pumps en T-shirts worden voorlopig de eerste paar maanden naar de zolder verbannen. Geen ezel, doek, verf en geklieder onder het genot van af en toe een glaasje wijn meer buiten in de tuin, maar binnen achter het raam met een hoog opgestookte kachel aan. Wel met uitzicht op de tuin. Dat dan weer wel…